Jakiś czas temu znajomy zapytał mnie, czy wierzę w nieskończoność. Było to dla mnie jasne: Zawsze myślałem o nieskończoności jako o chodzeniu po lodowcach Antarktydy, powtarzalnej i przytłaczającej bieli krajobrazów i uczuciu chodzenia w kółko.
Cóż, w dzisiejszych czasach musiałem ponownie rozważyć swoją odpowiedź. Nieskończoność to niekończący się deszcz, który mamy tu w północnej Patagonii od maja. Statystyki z Krajowa Służba Meteorologiczna (SMN) proszę mnie wspierać. Z zimowych dni z opadami/suchych w stosunku 1:1, w tym roku mieliśmy 9:1 dni z opadami/suchych. Moja dziewczyna miała nawet Niedobór witaminy D w jej ostatnim badaniu krwi z powodu braku słońca. W połowie lipca, 60 dni od równonocy wiosennej, byliśmy już na poziomie sumy opadów z zeszłej zimy, sezonu zimowego dla książek. Spodziewałby się Pan rekordowych opadów śniegu. Ja również. Śnieg jest o wiele ładniejszy i przyjemniejszy niż brud.
Problem w tym, że to była wilgotna I gorąca zima. Deszcz, dziury w ulicach, pozapadane studzienki kanalizacyjne i zalane ogrody. Mola znikają z wybrzeży, ale może to być miraż tego, co nadejdzie latem: rezerwy wody w górach są już niewielkie.
